Dotyczy to zarówno emocji doznawanych przez nas samych, jak i doświadczanych przez innych, a relacjonowanych słownie lub rozpoznawanych na podstawie przejawów zewnętrznych.
Swoje różnią we między sobą treścią.
Używając takich określeń, jak żal, gniew, lęk, rozpacz, strach i innych, nie komunikujemy nic bliższego o każdej z tych emocji, ale odróżniamy je pod względem treści.
Emocje są dla przeżywającego je podmiotu dzdamie lali iyemne.
Różnią się więc znakiem.
W przypadku emocj i dodatnich, np.radości lub satysfakcji, jednostka zwykle skłania się do podtrzymywania stanu emocjonalnego.
Natomiast emocj e u j e mnę, np.lęk, przygnębienie, budzą na ogół tendencję do usunięcia ich źródła.
Jedną z podswwzwycń cec*emzcji żesr icW siła lub inaczej natężenie.
Silne emocje przebiegają ze znacznym odczynem wegetatywnym, który nie zawsze jednak uzewnętrznia się w sposób łatwy do dostrzegania.
Emocje o dużej sile obniżają, zwykle w sposób wybiórczy, skuteczność spostrzegania, a również innych procesów poznawczych.
Między innymi zmniejsza się zdolność swobodnegoi logicznego myślenia, aczkolwiek w stopniu bardzo różnym-od nikłego do znacznego.
W miarę zwiększania się natężenia emocji dość często narasta niepokój ruchowy, ale bynajmniej nie zawsze, jak w przypadku osób głęboko czymś poruszonych, ale zewnętrznie spokojnych.