Reformy Ph. Pinela (1745-I 826) . W. Chiarugiego (1759-IBZO) . W. Tuke’a (173: -l 822) , J. Conollyóego (1794-l 866) , wyrażające się m in.niestosowaniem wobec chorych przymusu fizycznego-rezygnacja z okowów i łańcuchów, łączyły się też z wprowadzeniem do medycyny zagadnienia opieki nad chorymi psychicznie, wymuszając niejako zajęcie się tą kwestią także od strony teoretycznej.
W 1808 r.niemiecki fizjolog i klinicysta J.
Ob.
Reil (1759-l 8 l 3) , założyciel pierwszego czasopisma psychiatrycznego, Magazin fur psychische Heilkunde” (1805) wprowadził do terminologii naukowej pojęcie, psychiatria”.
W historii psychiatrii, jak w żadnej innej dyscyplinie medycznej, istniało wiele niekiedy wzajemnie zwalczających się kierunkuw i szkół skupionych wokół wybitnych osobowości potrafiących narzucić większości swój punkt widzenia.
XIX-wieczna psychiatria podlegała wpływom dominujących w ówczesnej medycynie doktryn filozoficzne-lekarskich: witalizmu oraz kierunku anatemo klinicznego.
Dodatkowo jej dzieje nierozerwalnie splecione były z historią myśli psychologicznej i filozoficznej.
Psychiatria XIX wieku to przede wszystkim kierunek kliniczna-nozologicznydo którego rozwoju przyczynili się zarówno witaliści, jak i reprezentanci szkoły anatomoklinicznej.
Witalizm stanowił reakcję na dominujące dotychczas szkoły patologiczne jatrufizyków i jatrochemików, będąc dezaprobatą dla charakterystycznego dla tych szkół mechanistycznego pojmowania życia.
Początek witalizmowi dało skojarzenie hipokratyzmu szkoły Montpellier z, animizmem”G.
1.Słabła (1660-l 734) .
Witaliści, odrzuciwszy sposoby badań stosowane w fizyce i chemii, zaczęli posługiwać się metodą analityczna-porównawczą, polegającą na porćwnywaniurozmaitych przejawów życia w celu odnalezienia najpierwotniejszych czynników (pierwiastków) w zjawiskach złożonych i wyjaśnianiu tych zjawisk za pomocą syntezy.
Jednym z twórców owej metody był P.
Pmel, który zastosował ją do analizy i klasyfikacji zaburzeń psychicznych.
Uważał on, że podłożem tych zaburzeń są nie tylko organiczne uszkodzenia mózgu, ale także choroby innych narządów wewnętrznych.
Podkreślał, iż zaburzenia psychiczne mogą ulegać zmianom, może się zmieniać ich obraz kliniczny, oraz jedne postacie mogą przechodzić w drugie.
Pinel, poprzez skrupulatne przestrzeganie zasad metody analityczna-porównawczej, sprowadzającej się do przedmiotowej obserwacji faktów, niejako samoograniczył się.
W konsekwencji chorych zaczęto traktować jako przedmiot obserwacji, zaś ich zachowanie poddano normalizującemu treningowi ze strony lekarza zwanemu terapią moralną. P. Pmel był ojcem psychopatologii ogólnej, której podstawą stała się wprowadzona przez niego metoda analityczna-porównawcza.