jest zależna od emocjonalnej integracji rodziny i intensywności zaburzenia, którą strata wywołała.
Rodziny dobrze zintegrowane mogą silniej zareagować na stratę, ale dzięki integracji szybciej powracają do równowagi psychicznej. Natomiast słabiej zintegrowana rodzina odwrotnie; strata jest pojmowana bardziej obojętnie, ale ma charakter permanentny. U rodzin bardziej zintegrowanych pojawia się pojawia się emocjonalna fala szoku. Jest określenie na występowanie emocjonalnych poważnych zaburzeń, które rodzą się po latach lub miesiącach po bardzo poważnym urazie. Najczęściej fala ta zdarza się po śmierci bliskiej osoby.
Boren jako pierwszy opisał emocjonalną falę szoku w latach pięćdziesiątych. Objawy fali szoku mają szerokie spektrum; od wzrastającej podatności na przeziębienia i choroby układu oddechowego do pojawienia się chronicznych chorób, np. cukrzycy, nadciśnienia tętniczego, alergii. Ponadto pojawiają się objawy emocjonalne od łagodnej depresji do fobii i epizodów psychotycznych.
Społeczne dysfunkcje przejawiają się w postaci nadużywania alkoholu, Narkomanii, lekomanii, przerywania ciąży. Znajomość tej fali jest konieczna, szczególnie przy rodzinach słabo zintegrowanych.