wówczas akceptowane jest społecznie podjęcie innych aktywności. Natomiast w przypadku żałoby oczekuje się, że człowiek w żałobie będzie odpowiednio smutny. W procesie żałoby aktywne zachowanie może być nieakceptowane.
Jeżeli proces żałoby trwa długo, to wycofuje się społeczne wsparcie, dlatego że osoba w żałobie jest zaabsorbowana sobą, rozmawia tylko na jeden temat i przyjaciele, znajomi zaczynają jej unikać.
Proces żałoby wywołuje intensywne reakcje emocjonalne. Reakcje te związane są z pewnymi bodźcami – miejscami i przedmiotami związanymi ze zmarłym. Może to być unikanie miejsc i przedmiotów powiązanych ze zmarłą osobą, a czasem są to radykalne zmiany przeprowadzka do innego domu, miasta. Reakcja unikania powoduje zahamowanie umiejętności adaptacyjnych, technik zmagania się z sytuacją trudną. U osób tych wyzwala się niezwykle silna reakcja emocjonalna, kiedy unikając zetknięcia się z bodźcem powiązanym ze zmarłym. Unikanie osłabia więc strategię radzenia sobie w trudnych sytuacjach i potęguje reakcje emocjonalne w zetknięciu się z bodźcem związanym ze zmarłym. Pokusą w takich sytuacjach jest picie alkoholu lub zażywanie leków , narkotyków. Zmniejsza to umiejętności poznawcze i osłabia wiarę we własne możliwości. Bezpośrednie rozwiązanie problemu żałoby jest trudne, bo strata osoby ma charakter permanentny. Niektórzy pragną odwrócić proces żałoby i zastąpić zmarłego kimś innym. Często rodzice po stracie dziecka decydują się na następne dziecko. Proces żałoby często wpływa na zmianę centralnych postaw w życiu. Jedna z tych postaw wiąże się z przekonaniem, że życie jest dobre i sprawiedliwe i nic złego nie może się człowiekowi przydarzyć.
Śmierć kogoś bliskiego burzy to przekonanie. Pojawia się wówczas dysonans poznawczy pomiędzy procesem żałoby, a przekonaniami. Szczególnie może pojawić się u rodziców, którzy nie spodziewali się śmierci dziecka. Osoba w żałobie może też stracić wiarę w Boga i sens życia, pojawia się również pokusa aby obarczyć kogoś odpowiedzialnością za śmierć (np. lekarza,… ). Wywołuje to gniew, który może przerwać wnioski społeczne i opóźnić pomyślne rozwiązanie procesu żałoby. Zdarzają się również sytuacje, kiedy rzeczywiście ponoszą odpowiedzialność za śmierć bliskiej osoby. Należy wówczas dać możliwość symbolicznej restytucji (wynagrodzenia).
Ważne jest rozwiązanie tych wątków egzystencjalnych, tego dysonansu poznawczego, bez tego człowiek popaść może w chroniczny gniew, w depresję.