W przypadku dzieci, niektórzy psychoanalitycy twierdzą, że ja jest jeszcze nieukształtowane do końca, i że ego jest zbyt słabe aby mogło uporać się z procesem żałoby. Ale Bowlby nie aprobuje tego poglądu i uważa, że są pewne warunki pomyślnie przeprowadzonego procesu żałoby w przypadku dzieci. Należą do nich:
– dobra, silna więź z rodziną przed śmiercią bliskiego;
– opiekun, który zapewnia dobrą opiekę, na którym można polegać po śmierci;
– niezwłoczna i rzetelna informacja o śmierci;
– możliwość uczestnictwa dziecka w rytuałach żałobnych w rodzinie.
Nie można zapomnieć, że śmierć kogoś bliskiego przed 18 -tym rokiem życia, zwłaszcza jednego z biologicznych rodziców, predysponuje w życiu późniejszym do depresji i zachowań autodestrukcyjnych. Jeżeli dziecko jest świadkiem śmierci, szczególnie między 4 – 6 rokiem życia, szczególnie świadkiem zbrodni popełnionej na rodzicach, może doprowadzić to do zaburzeń osobowości, do tzw. osobowości wielorakiej zwanej osobowością opętaną przez Szatana.
J. Viorst przedstawia żal w dwóch formach:
1. stały płacz – stałe podtrzymanie smutku, aby ta osoba dalej żyła;
2. mumifikacja zmarłego – wszystkie rzeczy zmarłego zostają nie tknięte.
Artykuł dotyczy następujących zagadnień:
- żałoba u dzieci
- żaloba u dzieci
- zaloba u dziecka