3. SZTUKA LEKARSKA W UTOPIACH

3.1. Organizacja lecznictwa.
Utopiści, którry pragną zerwać z cywilizacją sądzą, że w stanie natury choroby znikną i – w związku z tym – ludzie żyć będą “zdrowo, ale bez lekarzy (Deschamps, 1967, s.358). W społeczeństwie doskonałym nie będzie więc ani specjalnej wiedzy medycznej, ani wyodrębnionego zawodu – lekarz; “wszyscy
AKADEMIA MEDYCZNA W BIAŁYMSTOKU
by przeprowadzać na ludzkim ciele łatwe zabiegi chirurgiczne, jedyne jakie będzie się przeprowadzało. Gdyby zdarzały się trochę trudniejsze, pozostawiano by je naturze” (Deschamps, 196?, s.387). Pozostali utopiści – ci, którzy chcą rewolucjonizować cywilizację – sądzą, że zarówno wiedza medyczna jak i lecznictwo pozostanie, i – co więcej – będzie
to wiedza doskonalsza, a lecznictwo sprawniejsze.
1 Jak zatem wygląda utopijna służba zdrowia?
Jest to – przede wszystkim – odgórnie, solidnie zorganizowane lecznictwo państwowe. Wg Campanelli lecznictwem zajmuje się jeden z trzech zastępców władcy. “Minister zdrowia” to zatem jeden z trzech najważniejszych ministrów!
Lecznictwo jest powszechne. Obejmuje równomiernie całe terytorium. Utopie mają bowiem zwykle ściśle jednolitą, proporcjonalną strukturę. Miasta (czy wioski) są jednakowej wielkości, w każdym mieszka tyle samo mieszkańców, w każdym jest również tyle samo lekarzy. Możliwe są też okresowe koncentracje: “jeżeli jedna część kraju nawiedzona zostanie zarazą […] inne części powezmą rychłą o tym wiadomość i przyślą pomoc” (Winstanley, 1959, s.178).
Państwo utopijne zdecydowanie ingeruje w prywatne życie obywateli. Prywatność w większości utopii nie istnieje. Prywatność bowiem – zdaniem utopistów – wiąże się z egoizmem; egoizm z kolei jest swoistą chorobą natury
ludzkiej (jest – jak piszą utopiści – sprzeczny z naturą); jest przyczną większości – jeśli nie wsrystkich – konfliktów i wojen (w jaki sposób ludzie, z natury altruiści i istoty społeczne, przekształcili się w egoistów i stróżów prywatności to odrębne zagadnienie). Likwidacja egoizmu to uzdrowienie natury ludzkiej.
Utopista nie szanuje zatem prywatności, przeciwnie, zwalcza ją. Jeśli na przykład – uważa, że dokładne przeżuwanie posiłku służy zdrowiu,
ustanawia urzędnika, który chodzi po sali jadalnej i sprawdza, czy wszyscy
dokładnie przeżuwają. Utopijne lecznictwo państwowe jest więc nie tylko
1?U

powszechne, ale teź sięga głębiej. Lekarze mają dużo większe uprawnienia, inaczej mówiąc, duźo większą władzę. Mają prawo nie tylko zalecać, ale też NAKAZYWAĆ kurację. W niektórych utopiach lekarze decydują, kto z kim ma płodzić dziecko, kto może zawierać małżeństwo albo co wolno komu jeść. Nie poszczególny utopianin decyduje, że nie będzie, na przykład, używał ostrych przypraw. Naczelnik służby zdrowia decyduje za wszystkich. Ostre prryprawy znikają z państwa doskonałego.