te, które dotyczą zdolności, osobowości, zaburzeń w rozwoju człowieka, wpływu sytuacji trudnych i krytycznych wydarzeń oraz roli społecznego kontekstu życia człowieka i znaczenia więzi z osobami znaczącymi w rodzinie, środowisku nauki, pracy itp W punkcie wyjściowym badania diagnostycznego porozumienie pomiędzy lekarzem psychiatrą a psychologiem klinicznym cc do celu badania decyduje o przydatności diagnozy.
Psycholog, jeśli ma co do tego wątpliwości, to powinien móc je wyjaśnić.
Często dzieje się też tak, że nowe, bardzo istotne problemy pojawiają się w toku badania diagnostycznego.
Dobrze byłoby, aby także w rej sytuacji obaj specjaliści mogli się porozumieć.
Na etapie stawiania hipotez diagnostycznych i ich weryfikacji psycholog pracuje zwykle samodzielnie.
Najistotniejsze jest to, aby miał swobodę doboru najtrafniejszych-z punktu widzenia problemu, hipotez i osoby badanego metod diagnostycznych.
Psychiatra powinien znać ogólne założenia niektórych, specyficznych dla psychologii klinicznej metod, m 3 n.dlatego, żeby rozumieć, iż na ich wykonanie potrzebny jest czas i odpowiednie warunki.
Kolejnym ważnym momentem w roku badania psychologicznego jest etap sporządzania diagnozy jako wyniku (tzw.orzeczenie) i jego zakomunikowania innym specjalistom.
Od psychologa należy żądać, aby był to zestaw twierdzeń opisujących zaburzenie, wyjaśniających je w terminach odpowiedniej teorii, ale można także oczekiwać, że będzie to zestaw twierdzeń zrozumiały dla odbiorcy.
Psycholog powinien więc nie tylko kierować się poprawnością merytoryczną i metodologiczną, ale także komunikatywnością tej diagnozy.
W części dotyczącej wskazań praktycznych należy żądać podania konkretnych wskazań oddziaływania na badanego lub jego otoczenie.
Zrozumiałość diagnozy i jej poprawność merytoryczna decydują o przydatności.
Dlatego też na tym etapie psycholog i lekarz psychiatra powinni znowu się spotkać w celu uzgodnienia pełnej (całościowej) diagnozy.
Ma to także istotne znaczenie dla postępowania, w toku którego przekazuje się wiedzę uzyskaną o pacjencie jemu samemu lub jego rodzinie.
Wspólną troską lekarza i psychologa powinno być w czasie komunikowania diagnozy zminimalizowanie skutku “naznaczenia etykietą diagnostyczną”.
Z tych względów zaleca się, aby komunikowaniu diagnozy towarzyszyło postępowanie terapeutyczne i formułowanie diagnozy w sposób maksymalnie podmiotowy, z uwzględnieniem potrzeb i poziomu odporności pacjenta.
Należy także dopuścić możliwość różnic diagnostycznych.
Wówczas w gronie kilku specjalistów trzeba wyjaśnić różnice w wynikach, stanowiskach i interpretacji, aby w konsekwencji pacjentowi przedstawić wynegocjowane i uzgodnione stanowisko.
Tak więc trafność i przydatność diagnozy psychologicznej zależy wprawdzie głównie od wiedzy i umiejętności diagnostycznych samego psychologa, ale jest także w znacznym stopniu uzależniona od przygotowania psychiatry do współpracy z psychologiem.
Wymaga to jasnego sprecyzowania oczekiwań wobec badania diagnostycznego prowadzonego przez psychologa oraz porozumienia w momencie przekazywania wyników diagnozy psychologicznej.
W tych ogniwach komunikacji po obu stronach są potrzebne umiejętności otwartej wymiany informacji oraz zdolność negocjacji różnych stanowisk.
Temu porozumieniu służyć ma mJn, ogólna orientacja-zarówno ze strony lekarza psychiatry, jak i psychologa klinicznego-w podstawach tak psychiatrii, jak i psychologii klinicznej.