Cykl życia rodziny Poniżej przedstawimy fazy cykly życia rodziny według 1.Psychiatria dzieci.

Zgodnie z tym, co stwierdzono powyżej wymienimy i krótko scharakteryzujemy re zaburzenia psychiczne według ICD-10, które przypadają na trzy pierwsze fazy cyklu życia rodziny, a więc na okres dzieciństwa.
Z konieczności przedstawimy tylko niektóre z zaburzeń.
W tym niestety arbitralnym wyborze kierować się będziemy częstością występowania danegz zaburzenia, a także jego specyficznością dla danej fazy cyklu życia rodziny.
Zaburzenia rozwoju psychicznego FSO-F 89 Według twórców klasyfikacji zaburzenia tej grupy charakteryzują pewne wspólne cechy takie, jak: a) początek zawsze w niemowlęctwie lub w dzieciństwie: b) uszkodzenie lub opóźnienie rozwoju tych funkcji, które są związane z dojrzewaniem ośrodkowego układu nerwowego: c) ciągły przebieg bez okresów remisji i nawrotów typowych dla większości zaburzeń psychicznych.
W tej grupie mieszczą się następujące zaburzenia: .
Specyficzne zaburzenia rozwoju mowy i języka 180 Normalne wzorce rozwoju mowy są zaburzone i nie wynika to z upośledzenia umysłowego, zaburzeń narządów zmysłu, neurologicznych ani też z deprywacji środowiskowej.
W skład tej grupy zaburzeń wchodzą: Specyficzne zaburzenia artykulacji 180.
0.
Specyficzne zaburzenia ekspresji mowy 180.
1.
Specyficzne zaburzenia rozumienia mowy 180.
2.
Nabyła afazja z padaczką 880, 3 oraz inne i nieokreślone zaburzenia rozwoju mowy i języka.
W tych zaburzeniach posługiwanie się przez dziecko dźwiękami mowy, mową ekspresyjną lub rozumienie mowy nie osiąga poziomu typowego dla wieku umysłowego dziecka.
Szczególną trudność diagnostyczną sprawia różnicowanie z odmianami normalnego rozwoju, ponieważ dzieci różnią się wiekiem, w którym zaczynają mówić i tempem rozwoju mowy.
Kolejną grupą zaburzeń są: Specyficzne zaburzenia rozwoju funkcji motorycznych 182, sprowadzające się do uszkodzenia rozwoju koordynacji motorycznej dziecka zarówno w zakresie subtelnych, jak i dużych ruchów.
24-Psychiatria.

Nieco szerzej omówimy następną grupę zaburzeń, tzn.
: Ualościowe zaburzenia rozwojowe F 84 Autyzm dziecięcy 184.
0 Jest to bardzo poważne, całościowe zaburzenie rozwoju dziecka, opisane po raz pierwszy przez Kannera i obejmujące wiele sfer funkcjonowania dziecka, a przede wszystkim interakcje społeczne, komunikację.
Zachowanie dziecka charakteryzują powtarzające się i stereotypowe wzorce zachowań.
Rozpoczyna się zwykle przed 3, rż, dziecka.
Etiologia-wieloczynnikowa i nie do końca jasna.
O ile dawniej podkreślano znaczenie czynników psychologicznych, o tyle obecnie dominują poglądy o dysfuzjio u n., nadmiernej wrażliwości na bodźce i trudności w ich integracji.
Nie znaleziono jednak specyficznych dla autyzmu zmian organicznych w oun.
Czynniki re mogą pozostawać w interakcji z czynnikami psychologicznymi, a ich proporcjonalny udział w etiologii może być różny w różnych przypadkach autyzmu.
Epidemiologia-występuje z częstością 410000, chłopcy zapadają na tę chorobę 3-4 razy częściej niż dziewczęta.
Kryteria diagnostyczne 1.
Zaburzenia w interakcji emocjonalnej i społecznej dziecka z otoczeniem o charakterze jakościowym.
2.
Zaburzenia komunikowania się dotyczące wszelkich form komunikowania się, tj.komunikacji werbalnej, niewerbalnej i wyobraźni.
3.
Powtarzające się, stereotypowe, ograniczone wzorce zachowań, zainteresowań i aktywności.
Zwykle przed 3, lż, zauważyć można pewne nieprawidłowości w rozwoju dziecka, czasami jednak autyzm zaczyna się po okresie prawidłowego rozwoju.
Dziecko przestaje reagować na matkę oraz innych ludzi, których traktuje jak przedmioty.
Sztywnieje trzymane na rękach, nie daje się dotykać, unika kontaktu wzrokowego.
Nie wyraża żadnych potrzeb emocjonalnych, nie reaguje na ból fizyczny, /yje w swoim własnym świecie niedostępnym dla innych, nie włączając się w zabawy grupowe, nie naśladuje też innych dzieci.
Jeśli nawet próbuje bawić się z nimi, nie rozumie zasad interakcji społecznej.
Zaburzeniu ulega komunikowanie się z otoczeniem.
Dziecko przestaje posługiwać się mową dla kontaktu społecznego, w skrajnych przypadkach nie występują żadne sposoby komunikacji.
Jeśli porozumiewa się, występują wyraźne zaburzenia artykulacji, np.monotonny lub piskliwy głos oraz zaburzenia treści i formy wypowiedzi, powtarzanie słów lub reklam telewizyjnych, używanie zaimka, ty”, zamiast, ja”, posługiwanie się nie zawsze zrozumiałymi zwrotami.
Zachowanie dziecka staje się zrutynizowane, stereotypowe, przejawiające się stereotypowymi ruchami, np.machaniem rękami lub kręceniem się w kółko.
Dziecko przywiązuje się nadmiernie do niektórych przedmiotów, takich jak sznurek lub puszka.
Pozbawione ich, popada w panikę.
Interesuje się także nadmiernie niefunkcjonalnymi aspektami przedmiotów, jak smak lub zapach kawałka drewna.
Stara się nie dopuścić do jakiejkolwiek zmiany rutyny, stale musi.

chodzić tą samą drogą, reaguje paniką na najmniejsze zmiany w ustawieniu codziennych przedmiotów w domu.
Mniej zaburzone dzieci autystyczne cechuje bardzo wybiórczy i ograniczony zakres zainteresowań, np.stają się one ekspertami w jakiejś wąskiej dziedzinie.
Czasami w tej sferze wykazują niezwykle dobrą pamięć, której nie wykorzystują społecznie.
Obok tych osiowych objawów dzieci autystyczne charakteryzują inne niespecyficzne objawy, takie jak lęki, napady paniki, fobie, uporczywe zaburzenia snu, odżywiania się, a zwłaszcza napady złości lub trudnej do opanowania agresji.
Iloraz inteligencji w autyzmie może być prawidłowy, ale w Y, przypadków mamy do czynienia z różnego stopnia upośledzeniem umysłowym.
Leczenie i rokowanie-autyzm dziecięcy jest bardzo ciężką chorobą zwykle o złym rokowaniu, zależnym od natężenia objawów i poziomu intelektualnego oraz małych szansach na wyleczenie.
Dzieci wymagają stałej opieki rodziców.
Leczenie jest kompleksowe, z największym naciskiem na rehabilitację i reedukację, uwzględnia się różne formy psychoterapii (behawioralną, holding, a także w niektórych przypadkach psychoterapię indywidualną) .
Najważniejszy jest jednak udział w terapii całej rodziny, na którą choroba dziecka wpływa dewastująca ze względu na specyfikę objawów, uniemożliwiających kontakt emocjonalny z dzieckiem.
W kategorii całościowych zaburzeń rozwojowych obok autyzmu mieszczą się inne poważne i niezbyt częste zaburzenia, takie jak autyzm atypowy 884.
1, zespól Bełta 184, 2, inne dziecięce zaburzenia dezintegracyjne 884, 3, zespół Aspergera 184.
5.
W dzieciństwie rozwijają się bardzo często zaburzenia emocjonalne.
Jest to grupa zaburzeń, które najczęściej powodują poszukiwanie pomocy dla dziecka i jego rodziny.
Przyjmuje się, że zaburzenia emocjonalne dzieciństwa różnią się od zaburzeń nerwicowych osób dorosłych.
Po pierwsze-większość dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi staje się normalnymi dorosłymi.
Po drugie-zaburzenia te stanowią raczej przerysowanie normalnych tendencji rozwojowych niż zaburzenia jakościowo różne.
Po trzecie-mechanizmy psychiczne odpowiedzialne za ich powstawanie są inne niż w przypadku nerwic ludzi dorosłych i po czwarte w zaburzeniach emocjonalnych dzieci trudno wyodrębnić specyficzne zespoły psychopatologiczne i w konsekwencji odrębne postacie nerwic, jak w przypadku dorosłych.

Artykuł dotyczy następujących zagadnień:

  • cykl życia rodziny
  • cykle i fazy rodziny dvall
  • fazy zycia rodziny
  • fazy zycia wg haleya
  • cykl deprywacji wg Lewisa
  • cykl zycia rodzinnego Haleya
  • cykl życia rodzinnego Wiesław Sikorski
  • cykl życia rodziny według Duvall
  • etapy zycia haleya
  • fazy wg halaja
  • glowne etapy cyklu zycia rodziny
  • trzeci etap cyklu zycia wg haleya