Pacjentka w wieku 48 lat.

Po zabiegu ivrzerezwmii zaczęła zgłaszać skargi na obniżenie nastroju, trudności podjęcia jakiejkolwiek aktywności, poczucie osłabienia, brak chęci do czegokolwiek, myśli o bezsensowności życia, beznadziejności swojej sytuacji, brak łaknienia, budzenie się o około czwartej nad ranem i niemożność ponownego zaśnięcia.
Po przeprowadzeniu kilku rozmów, podczas których wyjaśniło się, że pacjentka uważała, iż dokonana operacja oznacza niemożność kontynuowania życia seksualnego i stratę cech kobiecych, po udzieleniu informacji, wyjaśnień i uspokojeniu uraz zażywaniu preparatu Smeąuan w dawce 25 mg 3 razy dziennie wystąpiła wyraźna poprawa nastroju, łaknienia i snu.
Rozpoznanie, przebieg i leczenie-jeśli w obrazie psychopatologicznym występuje znaczny niepokój, napady lęku, fobie, zjawiska depersonalizacji i derealizacjioraz znaczne obniżenie aktywności, to zróżnicowanie z głębszą depresją z kręgu, endogennych”może być trudne.
Przeciwko temu rozpoznaniu przemawia brak wyraźnej okresowości, zaburzeń cyklów biologicznych, wczesnego budzenia się, zaniku popędu seksualnego, napaduw lęku prekorlialnego i składników psychotyczngych.
Stosunkowo mulą wartość mają wypowiedzi o myślach samobójczych.
U niektórych chorych dopiero wyniki leczenia tró(pierścieniowymi lekami przeciwdcpresyjngymi i późniejszy przebieg ułatwiają ustalenie rozpoznania.
Należy pamiętać, że-rozpoznując depresję nerwicową-należy wykluczyć liczne choroby somatyczne, które mogą się przyczynić do rozwoju zespołu depresyjnego.
Ogólny stan pacjenta ulega na ogół poprawie po upływie 2-4 miesięcy, przy czym niekiedy zmiana otoczenia i leczenie farmakologiczne(hydroksyzyna do 200 mgdziennie, małe dawki chlorprnyksenu itp)mogą być pomocne.
Zawsze wskazana jest psychoterapia podtrzymująca oraz poznawcza.
Nierzadko jednak zaostrzenia lub ponowne wystąpienie stanów depresyjnych jest coraz częstsze i nerwica nabiera charakteru przewlekłego.
Nerwica histeryczna lub-według ICD-10-zaburzenia pod postacią somatyczną(w tym somatyzacja, konwersja, psychogenne zaburzenia bulowe, hipochondria, atypowe zaburzenia somatyczne)F 45 oraz zaburzenia dysocjacyjne****.
Ta najstarsza postać nerwicy wykazuje zadziwiającą żywotność, opierając.

się skutecznie powtarzającym się próbom wyrugowania tego terminu z aktualnie istniejących klasyfikacji.
Przyczyn tego należy szukać w fakcie, że doświadczenie i obserwacje kliniczne potwierdzają istnienie określonych zespołów psychopatologicznych o pewnych wspulnych cechach(w tym przebiegu)oraz patogenetycznych mechanizmów psychofiz(alogicznych.
Dla obrazu psychopatologicznego charakterystyczne są zaburzenia świadomości i zaburzenia w układzie czuciowa-ruchowym oraz zachowania o prymitywnym reaktywnym charakterze, stanowiące odpowiedź na oczekiwane lub istniejące trudne i frustrujące jednostkę sytuacje.
Najczęściej występuje nagły początek i niekiedy nie mniej nagłe ustąpienie zaburzeń.
W mechanizmach patogenetycznych dużą rolę odgrywają wyobrażenia jednostki o chorobach oraz ich przejawach, a także nieuświadomione motywy o charakterze życzeniowym.
Wyobrażenia o chorobach powstają na podstawie własnych obserwacji, posiadanej wiedzy, ukształtowanej pod wpływem czynników społeczno-kulturowych.
Oznacza to, że istnienie cech zsobowości histerycznej(zależność od innych dążenie aby nimi manipulować oraz kontrolować swoje otoczenie, skłonność do dramatyzowania i fantazjowania, nie kontrolowana emocjonalność, niedojrzałość)nie jest niezbędne do powstania zaburzeń histerycznych, choć je ułatwia.
Do czynników kształtujących te cechy osobowości zaliczamy czynniki konstytucjonalna-dziedziczne, ale rolę decydującą odgrywają procesy uczenia się w zetknięciu z trudnymi sytuacjami, których jednostka nie potrafi opanować i rozwiązać.
Tłumaczy to również, że objawy często sygnalizują i przekazują innym ludziom w sposób pośredni, symboliczny, istotę przeżywanego przez jednostkę konfliktu(np.nagły niedowład górnej kończyny u młodocianego w chwili jej uniesienia z zamiarem uderzenia ojca)albo ukryte motywacje(np.drżenie rąk lub nagła ślepota u żołnierzy w czasie działań wojennych)oraz jej oczekiwania wobec innych(np.udzielenia pomocy, ulgi, opieki).
Prymitywny reaktywny charakter zachowania świadczy o rezygnacji lub niemożności zmierzenia się z wymogami rzeczywistości, o przewadze procesów emocjonalnych nad intelektualnymi.
Konsekwencją dramatycznego i wywołującego inwalidztwo charakteru zaburzeń jest często uzyskanie pewnych ulg-np.zmniejszenie lęku, pełnienie roli społecznej chorego itp., co z kolei może je utrwalić.

Artykuł dotyczy następujących zagadnień:

  • depersonalizacja a konwersja